نکاتی درباره نحوه کارکرد تلویزیون ها

Television یک پنجره شگفت انگیز رو به جهان است که در آن با یک دکمه، می توانید از قطب شمال به قطب جنوب سفر کنید، مردانی را که روی ماه قدم می زنند را ببینید،ورزشکاران را ببینید و سخنرانی های رهبران جهان را گوش دهیدو غیره. تلویزیون یک سرگرمی و آموزشگاه متفاوت است؛ در ایالات متحده تخمین زده شده است که کودکان بیشتر وقت خود را صرف تماشای تلویزیون (به طور متوسط ​​1023 ساعت در سال) می کنند تا نشستن در مدرسه (900 ساعت در سال). بسیاری از مردم احساس می کنند این چیز بدی است.  تلویزیون خوب یا بد باشد، هیچ تردیدی وجود ندارد که این یک اختراع هوشمندانه است. اما دقیقا چطور کار می کند؟ بیایید نگاهی دقیق تر به نحوه کارکرد تلویزیون بیاندازیم.

در ادامه این مقاله تعمیرگاه دیبا سرویس با سالها سابقه موفق در زمینه تعمیرات تلویزیون سامسونگ، تعمیرات تلویزیون ال جی، تعمیرات تلویزیون سونی و سایر برندها نکات مهمی را در مورد نحوه کارکرد تلویزیون ها برای شما خواهد گفت. پس با ما همراه باشید

عکس:

تقریبا اکثر مردم در حال حاضر دارای تلویزیون های فلت سایز هستند که تصاویر را با استفاده از LCD ها، پلاسما و یا OLED ها ( LED های آلی) تماشا می کنند . اما تا دهه 1990، تلویزیون ها خیلی بزرگتر بودند و تقریبا همه آنها از فن آوری کریستال تی تی (CRT) استفاده می کردند، همانطور که در زیر توضیح داده شده است.

رادیو با تصاویر

ایده اصلی تلویزیون، "رادیو با تصاویر" است. به عبارت دیگر، از آنجا که رادیو سیگنال صوتی را در هوا پخش می کند، تلویزیون نیز یک سیگنال تصویری را ارسال می کند.  این سیگنال ها توسط امواج رادیویی، الگوهای نامرئی برق و مغناطیس را در هوا با سرعت نور ارسال می کنند.

تلویزیون واقعا یک اختراع سه بعدی است:  دوربین تلویزیون تصویر و صدا را به یک سیگنال تبدیل می کند. این سیگنال ها در هوا فرستاده می شود و گیرنده تلویزیون (تلویزیون خانه شما) سیگنال را ضبط کرده و آن را به تصویر و صدا تبدیل می کند.  تلویزیون تصاویر متحرکی را نشان می دهد که در جلوی چشمان شما این تصاویر به سرعت حرکت می کنند. تلویزیون را به عنوان یک کتاب الکترونیک در نظر بگیرید. تصاویر به سرعت روی صفحه نمایش عوض می شوند و در مغز شما با هم ترکیب می شوند و تصاویر متحرک ایجاد می شود.

هنگامی که تلویزیون برای اولین بار اختراع شد، همه تصاویر، سیاه و سفید بودند. مهندسان تلاش کردند تا رنگ ها را به آن ها بیفزایند ، که مشکل بسیار پیچیده ای بود. در حال حاضر علم نور به ما می گوید که هر رنگ را می توان با ترکیبی از سه رنگ اصلی، قرمز، سبز و آبی ترکیب کرد. بنابراین راز ساخت تلویزیون رنگی این سه مورد زیر است، 1 - توسعه دوربین هایی که می توانستند سیگنال های قرمز، سبز و آبی جداگانه تولید کنند 2 - به اضافه سیستم های انتقالی که می توانستند سیگنال های رنگی را در هوا پخش کند و 3 - تلویزیون هایی که می توانند آنها را به یک تصویر متحرک تبدیل کنند.

دوربین های تلویزیونی

ما چیزهایی را می توانیم ببینیم که نور از آن ها به چشم ما منعکس شود. دوربین عادی "هنوز" عکس ها را با ضبط نور بر روی فیلم حساس به نور و دوربین های دیجیتال با استفاده از نور سنج الکترونیکی، تصاویر را ضبط می کنند. دوربین های تلویزیونی باید به شیوه ای عمل کنند که بتوانند در هر ثانیه تعداد 24 عکس متفاوت را پشت سر هم بچینند تا یک تصویر متحرک به وجود آید.

دوربین های فیلم برداری، تصاویر متحرک را از طریق لنز خود تصویر برداری می کنند که اپراتور دوربین یا فیلم بردار می تواند یک پیش نمایش از فیلم را در یک صحفه کوچک داشته باشد. این صحفه دقیقا شبیه به صحفه نمایش تلویزیونی است که بینندگان در خانه می بینند.

آثار هنری :

دوربین های تلویزیونی تصاویر را به صورت جداگانه قرمز، سبز و آبی رنگ می کنند.  نور سفید (ساخته شده از تمام رنگ ها) از طریق لنز (1) از شیء فیلم برداری می شود و وارد شکاف پرتو (2) می شود. این شکاف یک منشور دو طرفه است که نور را به تیرهای جداگانه قرمز، سبز و آبی تقسیم می کند، که هر کدام با حسگر تصویر جداگانه CCD یا CMOS شناسایی می شوند. یک مدار (3) هم هست که نور های پخش شده را به اشیاء مربوط ترکیب می کنند و در واقع هر شیء با رنگ خودش نمایش داده می شود..  در بخش دیگری از مدار به نام مدار (4) بلافاصله تصویری را که در یک صفحه نمایش کوچک در یک منظره یاب فیلم برداری می شود، بازیابی می کند و مدار (5) هم صدا را با سیگنال ویدیویی هماهنگ می کند تا یک سیگنال خروجی آماده برای انتقال، تولید کند.

فرستنده های تلویزیون

وقتی که بلندتر فریاد می زنید، شنیدن صدا در فواصل دور آسان می شود. به همین ترتیب امواج صوتی بزرگ تر، قدرت بیشتری دارد به نحوی که درختان و بوته ها و دیوار ها نمی توانند جلوی آن ها را بگیرند و امواج به گیرنده ها می رسد. امواج رادیویی نیز همین گونه هستند که برای ارسال تصاویر رادیویی و تلویزیونی، به گیرنده های تلویزیونی که کیلومترها فاصله دارند، به یک فرستنده واقعا قدرتمند نیاز دارید. این فرستنده ها یک آنتن های بزرگ هوایی هستند که اکثرا در تپه ها قرار دارند تا بتوانند سیگنال ها را تا آنجا که ممکن است ارسال کنند.

هیچ کس تصاویر تلویزیونی را با کابل و سیم دریافت نمی کند بلکه با این امواج رادیویی است که می توان با این رسانه بزرگ، از کشوری به کشور دیگر و از قاره ای به قاره دیگر و به طور کلی در هزاران کانال مختلف قرار گرفت.

در تلویزیون های سنتی، سیگنال های تصویری به شکل آنالوگ ارسال و دریافت می شدند که در آن هر سیگنال به عنوان یک موج حرکت جابجا می شد. اما حال اکثر کشورها از تلویزیون های دیجیتال استفاده می کنند که با روش مشابه با رادیو دیجیتال کار می کنند .  در این تلویزیون ها سیگنال ها در یک فرم عددی کدگذاری شده منتقل می شوند. به این ترتیب می توان برنامه های بسیاری را به اشتراک گذاشت و کیفیت تصاویر نیز بیشتر است، زیرا تداخل سیگنال ها کمتر است.

منبع: https://www.explainthatstuff.com/television.html